czuję się jak bydle

dzisiaj zabierałam Lidkę od weterynarza po sterylizacji. na kontrolę pojechała ze mną Marusia, która o ile nic się nie spieprzy, w poniedziałek pojedzie do nowego domu. WSZYSTKIM BARDZO DZIĘKUJĘ ZA POMOC. Lidka łasiła się do mnie, podtykała łepek do głaskania, mruczała, ugniatała, nie chciała zejść z rąk. wiedziałam, że powrót na dwór, zwłaszcza w taką pogodę jak dzisiaj, u nas śnieżyca, nie będzie dla niej, po dwóch dniach ciepła, łatwa ale... droga minęła gładko, zanim wypuściłam koty z kontenerków nałożyłam im jeść do miseczek w stałym miejscu i najpierw uwolniłam burą. wyszła, zjadła trochę z apetytem, a potem kiedy chciałam ją pogłaskać uciekła. jeszcze gorzej było kiedy wypuściłam Marusię. skończyło się tak, że na każdy mój ruch reagowała ucieczką aż wreszcie pobiegła gdzieś utykając na tylna lewą łapę. poryczałam się a serce to mi chyba pęknie, cały czas widzę ją dygoczącą i siedzącą na balustradzie byle dalej ode mnie i jeszcze ta łapa. łudzę się, że to tylko dyskomfort po zabiegu bo to ta sama strona po której ma szew, ale co jeśli jej faktycznie coś jest nie tak a ja jej nie pomogłam, co ze mnie za człowiek. na zdjęciach widać ją tuż przed zabraniem z lecznicy jak się łasi, nie było widać żeby coś ją bolało. boję się, że teraz nie będzie przychodzić nawet na posiłki i zupełnie straci zaufanie do człowieka. czuję się fatalnie, że ją tak zwyczajnie wystawiłam na dwór nie szukając za wszelką cenę innego rozwiązania. jutro rano idę dać im jeść trzymajcie kciuki żeby Lidka też tam była a jeśli będzie i jeszcze da mi się pogłaskać to chyba znowu się poryczę, tym razem ze szczęścia. a teraz się boję i martwię.